امی ماران گیلکی دوعا کونید

گیلان لبظ خودایا صدا کونید

خوشان جی جاکی دستان ذره

گیله تجربه مره دوا کونید

دوشمنا نفرین و دوستانا دوعا

گوشت و ناخونا اجور سیوا کونید

دمبتو ابریدی آسمان جیر

عروسه گریه مره عزا کونید

پسره ... دختره ... خانه مرداکه

خوشان جان ذره فیدا کونید

نیشینید پینیک پاره سر تنایی

مرداک نیم تنه یا قبا کونید

عینهو بسوخته کوسر آدمان

هفت ساله کهنه جورفا پا کونید

فچمید وقتی کی آب واغوشتنه

آسمان کمرا دولا کونید

همه تا سرده زمستان شبانه

موشا نقل میانی پیچا کونید

دیهات کل کچلان اوسانید

نقل من ئی چک پادشا کونید

وختی که جوان اونه شین جاهیله

همساده کورکی یا کدخودا کونید

آفتاب زال درون بج بنی وخت

فکر مشهد ذکر کربلا کونید

غریبه وقتی دینید بی کس و پوشت

بمیرم یاد ایمام رضا کونید

نیبه هیچی اوشانه ویرجا اویر

حقا حق گید ناحقا نیگا کونید

وختی دیلخور ج سال و زمانه اید

هاچینه هیچی ر کارها کونید

دوکونید ئیشکور خورده طبجه

من نانم کو چشم امره پا کونید

هره پیش وختی هوا خوشی کونه

کیشکانا دانه دهید بلا کونید

اردیک وشلختانا هولی هولی

ئیشمارید ئی تا ئی تا بجا کونید

تا امی جنگلا اربادار دره

غوله چمیایا دوشاب پلا کونید

امی ماران همه روز زندگی

مرگا رخشن گیریدی فنا کونید

دوتا پا دارید دوتام قرضا کنید

خانه کاروبارا روبرا کونید

روزی صدبار میریدی زنده بیدی

خوشان دینا اجور ادا کونید

آشنا غورصه بیگانه دردسر

خوشانا صدجوری مبتلا کونید

نیشینید نماز سر روبه خودا

شیونم آخر پسر دوعا کونید

--------------------------------------------------------------------------------------------------- برگردان فارسی مادران ما مادرانمان به لهجه ی گیلکی دعا می کنند و خدا را بهمان لهجه صدا می کنند زخمهای دستانش را با تجارب داروی گیاهی دوا می کنند دشمن را نفرین و دوست را دعا اینگونه گوشت را از ناخن جدا می کنند در زیر آسمان ابر دلگرفته اند گریه هایشان عروسی را عزا می کنند بخاطر پسر و دختر و مرد خانه ی خود جان شیرینشان را فدا می کنند بر سر وصله پاره دوزی که تنهائی می نشینند قبای مردخانه را کلاه می کنند همچون آدمهای کوه نشین قحطی دیده جوراب کهنه ی هفت ساله را بپا می کنند بگاهی که برای برداشتن آب از چاه خم می شوند کمر آسمان را می شکنند در تمام شبهای سرد زمستان در قصه موش را گربه می کنند در قصه قدیمی کچلهای روستائی را پادشاه می کنند وقتی جوانشان جهالت می کند آنها دختر همسایه را کدخدا و قاضی می کنند در عرقریزان آفتاب بعدظهر روزدروی برنج فکر مشهد و ذکر کربلا را دارند آنگاه که غریبه ای را تنها و بی کس می یابند بمیرم بیاد امام رضا( ع ) می افتند هیچ چیز در نزد آنها گم نمی شود حق را حق گفته و در مقابل ناحق نگران هستند وقتی از دست زمانه دلگیرند بخاطر هیچ چیز بهانه می کنند دانه های خورده شده برنج را در طبق چوبی نمیدانم با کدامین چشم پاک می کنند در مواقعی که هوا نمی بارد نزدیک پاشویه با دادن دانه به جوجه ها آنها را بلا می کنند اردک و غازهای محلی را فرا می خوانند و پس از شمردن یکی یکی به لانه می فرستند تا وقتی که در جنگل میوه های جنگلی است با شیره آنها برنج ارزان قیمت را کته می کنند مادران ما در تمام روزهای زندگی خود مرگ را به تمسخر گرفته و فنا میکنند دو پا دارند و دو پای دیگر هم قرض کرده تا کاستی های خانه را جبران کنند روزی صدبار می میرند و زنده می شوند دین خود را اینگونه ادا می کنند یکطرف غصه آشنا و یکجا دردسر بیگانه خود را به صدگونه درد مبتلا می کنند آنگاه که برسر سجاده نماز روی دل بسوی خدا دارند شیون را نیز دعا می کنند